द्रब्य,ड्रग्स र सेक्स लतले छोरा दाँऊमा !

१ जुनमा नेपाली समुदायको तर्फबाट समाजमा राम्रो काम गरेवापत हङकङ सरकारले चुरा थापा मगरलाई सम्मान गरेको १ दिनपछि अर्थात ३ जुलाई बिहानै हङकङका करिब सबै समाचारपत्र, रेडीयो र टेलिभिजनमा प्रमुखताका साथ स्थान दिइएको नेपाली सम्बद्ध नकारात्मक समाचारले धेरैको रौं ठाडो बनाइएदियो । सबैले जिब्रो टोके । त्यसै त स्थानीयहरुले नेपाली लगायतका दक्षिण एशियाली नागरिकहरुका निम्ति प्रयोग गर्ने विशेषण ‘ अपराधि, असभ्य, जंगली, रिसाहा, अशिक्षित’ ले आहत समुदायलाई त्यो समाचारले मुख छोपेर हिंड्ने अवस्थामा पुर्याईदियो । अहिले पनि यो समाचारको प्रभाव सेलाएको देखिदैन । केहि समययता राम्रो छवि बनाईरहेको नेपाली समुदायलाई पुनः प्रायशः स्थानीयहरुको मुखमा नेपालीहरु के विध्न लापरवाही र आपराधिक हुदोंरहेछन् है भन्न थालेको सुन्नु परेकोछ । यहांको मूलधारका मीडियाबाट आफ्नो धारणा बनाउने स्थानीयहरुका निम्ति यो समाचारले नुनचुक थप्ने काम गरेकोछ ।

एक जना ६ बर्षिय छोराका आमाले आफ्नो प्रेमिकासंग समय बिताउन छोरालाई एक्लै पार्कमा छाडिदिएपछि ति बालकलाई ३ जना केटाहरुले कुटेर नालीमा गाडिदिएकाथिए । त्यसरी हराएका छोरालाई एकछिन खोजेर नपाएपछि ति महिलाले न थप खोज्ने प्रयास गरिन न प्रहरीलाई रिपोर्ट नै गरिन । ४८ घण्टापछि ति बालकलाई त्यहि अध्यारो फोहोर नलीबाट उद्दार गरिएकोथियो । यस सम्बन्धमा छापिएका समाचार अपुस्ट र सतही थिए । प्रहरी, महिलालाई चिन्ने, बच्चाका विद्यालयका संगीहरु र तिनका अभिभावकसंग गरिएको कुराकानीपछि घट्ना सम्बन्धमा केहि रोचक तथ्य पत्ता लागेकोछ, जसले हङकङको नेपाली समाजको फुंग उडेको कुरुप अनुहारको बयान गर्दछ ।

लिवागं लिम्बु

फिल्मलाई बिर्साउने घटना
लिवागं लिम्बु ( ६ बर्ष ) लाई सदा झैं शनिवारको दिन उनका ३७ बर्षिय आमा विनु लिम्बु ( नाम परिवर्तन ) युमातेई स्थित वालगृहमा लिन पुगेकि थिईन । लिवांग सानो छदैं तिनको आमा बुवाको सम्बन्धमा परेको दरारका कारण उनलाई सरकारको सहयोगमा त्यसरी छुट्टै राखिएकोथियो । बुवाको अत्तोपत्तो नभएको र आमाले पाल्न नसक्ने अवस्था रहेको बताईएपछि तिनको लामो समय देखि त्यहां पालनपोषण हुदैं आईरहेकोथियो । प्राप्त जानकारी अनुसार, उनी स्वंय लागु औषध सेवनकर्ता थिईन । त्यसैले पनि बच्चा उनको जिम्मामा दिइएको थिएन । तर साताको दुई चोटी आमा छोराको भेट गराईदिने र केहि घण्टापछि सांझ पुनः बालगृहमा फर्काइदिने ब्यवस्था मिलाइएकोथियो । २९ जुन, शनिवार त्यहि नियम बमोजिम आमा छोराको भेट भएकोथियो ।
तर रात बितिसक्दा पनि लिवागं नफर्किएपछि उनको सम्पूर्ण रुपमा रेखदेख गर्ने धाई आमा चोङ ( बर्ष ५३) अत्तालिन थालिन । उनले सानैदेखि लिवांगलाई आफ्नै बच्चा सरह हेरचाह गर्थिन । लिवागंले पनि चोङलाई गडमडर भनि सम्बोधन गर्दथे ।

रातभर लिवाङ नफर्किएपछि र तिनको आमाले नै कुनै खबर नगरेपछि चोङले प्रहरीलाई खबर गरिन । दिनभर खोजखबर भयो । तर लिवाङ कतै फेला परेनन् । अनुसन्धानको क्रममा प्रहरीले केहि यस्तो कुरा पत्तो लगायो जसले तिनलाई आश्चर्यमा पार्यो । खबर थियो,ति महिला छोरालाई लिएर पार्कमा खेलिरहेको बखत आएको एक कलका कारण उनी लिवांगलाई “एकछिन खेल्दै गर म तुरुन्त आँउछु” भनि हराएका रहेछन् । तर उनी घण्टा बित्दा समेत फर्किएनन् । प्रहरीलाई तिनले दिएको बयान अनुसार, उनी आफ्ना ३६ बर्षिय प्रेमीसंग बाहिर निक्लिएकी थिईन ।

बाल अपराधको भयावहता
उनी निक्लिएपछि लिवांग पार्कमा साथीहरुसंग खेल्दै गर्दा एक जनासंग भनसुन भएछ । एकछिनपछि ८ बर्षिय ति साथीले दुई जना केटा ( एक ८ बर्ष र अर्काे १४ बर्ष) लाई डाकेर ल्याएछ र उनीमाथि बर्सन शुरु गरेछ । तिनलाई खेलिरहेको जार्ज भि मेमोरियल पार्कबाट चुट्दै १४ बर्षिय ति केटा ( उनी पनि नेपाली नै हुन् ) ले अलि पर रहेको चिङपिङ स्ट्रिटको फोहोर बग्ने नालीमा लगि उत्तानो पारि गाडिदिएका रहेछन् । उनीहरुले ६० सेन्टीमिटर गहिरो र ४५ सेन्टीमिटर फराकिरो नाली माथिबाट सिमेन्टको १८ किलोको भारले बन्द गरिदिएकाथिए । त्यसमाथि एउटा ठेलागाडीले च्यापि दिए । र, ति भागे । त्यसरी च्यापिएका ६ बर्षिय बालक रातभर पानी पर्दा समेत कसैको उद्दार पाउन सकेनन् । तिनको स्वर नालीमै दबेर गयो ।

प्रहरीले लाख खोज्दा पनि नपाँउदा र घट्ना स्थलका क्षेत्रमा हल्लाखल्ली भैसकेपछि सोमवार ११ बजे नाटकिय रुपमा घट्नामा संलग्न एक ८ बर्षिय बालक गई प्रहरीचौकीमा इतिबृतान्त बताईदियो । आफ्नै आंखा अगाडि भएको घट्नाबारे प्रहरीलाई बताईदिएपछि लिवांगको उद्दार र १४ बर्षिय अभियुक्तलाई पक्रने काम गरिएकोथियो । आमा र उनका श्रीमानलाई यसअघि नै पक्राउ गरिसकिएकोथियो । हाल ति दुबै धरौटीमा रिहा छन् र लिवांग अझै कोंगवा अस्पतालमा उपचार गराईरहेकाछन् । उनको घाउचोट सामान्य भएतापनि मानसिक डरका कारण अझै उनी सामान्य अवस्थामा आईसकेका छैनन् । बिशेष स्याहार गरिदैछ ।
प्रहरीले उद्दार गर्दा बच्चा सामान्य आवाज सम्म निकाल्न सक्ने अवस्थामा थिए । उनको शरिरैभरि चोटैचोट लागेको, शरिरमा पानीको मात्रा कम भएकोले ज्यादै नाजुक अवस्थामा थियो ।

भासमा नेपाली समाज

हङकङमा बस्ने करिब ४० हजार नेपाली समाजभित्र चियाउने हो भने यो तिब्र शहरमा पारिवारीक मूल्य, मान्यता र तिनका धारणाहरु पनि त्यहि गतिमा परिवर्तन भैरहेको देखिन्छ । विश्वकै महगो यस शहरमा सामान्य जिवनयापन गर्न पनि कडा केहनत गर्नुपर्ने बाध्यता छ । कम्तिमा मासिक ५० हजार नेरु सानो फ्ल्याटमा खर्चनुपर्ने यस समृद्धशाली शहरमा पाईला पाईलामा पैसा फुक्नुपर्ने हुनाले रातदिन खटेर काममा जोटिनुपर्ने नियति नै हो । भाषा र शिक्षाका कारण राम्रो नोकरीमा पहँुच बनाउन नसकेका नेपालीहरुले राम्रो आयका लागि कन्स्ट्रक्सन, बार, रेष्टुरेन्ट र सेक्युरिटीमा नगई धर छैन । कन्स्ट्रक्सनमा त कम्तिमा १२ घण्टा ड्युटी गर्नुपर्ने र आउन जाने समय जोड्दा दैनिक करिब १६ घण्टा काममै बिताउनुपर्छ । कामले लखतरान भई थाकेका ति आउनासाथ भोलि सखारै ड्युटी जान बिस्तरा पक्रनुपर्ने हुँदा तिनले दिनभर बच्चा कहाँ गए, के गरे, पढे पढेनेन् केहि हेर्ने पाउदैनन् । एक त ति आँउदा बच्चा सुतिसकेका हुन्छन् र बिहान काममा जाँदा ति उठेकै हुदैनन् । त्यहि हुनाले सातामा एक दिन मात्र भेट हुने गर्दछ ।

स्वभावतः अभिभावकत्व नपाएका बच्चाहरु पार्कमा गई खेलेर मन बहलाउने, गेम सेन्टरमा जाने र संगी बनाउन शुरु गर्छन् । त्यहां प्रायशः आफु जस्तै संगी तिनले भेट्छन् र तिनको कुरा मिल्न जान्छ । तिनले त्यहांबाट सिक्ने कुराहरु अधिकाधिक नराम्रा हुने गर्छन । किनकी त्यस्ता पार्क वरिपरि कुलतमा फँसेकाहरु र दुब्र्यसनमा फँसाउने ग्यागं नै यताउति गरिरहेका हुन्छन् । बिस्तारै ति कुलतमा फँस्ने, आपराधिक मनोबृत्ति बढ्ने र दुब्र्यसनमा फँस्न थाल्छन् । त्यसरी फँसाइएका टिनएजर्सहरुको पार्कमा बेलाबखत हुने ग्याङफाईट त्यसैका नमुना हुन् । तिनलाई यहाँ रहेका नेपाली समुदायकै केहि गुण्डाहरुले दुरुपयोग गरिरहेकोले पनि अवस्था संगीन छ ।
माथिको प्रकरणमा एकजना बालकलाई निर्मम तरिकाले कुटेर त्यसरी नालीमा गाडेर फाल्न सक्ने ति बालकहरुको मानसिकताले अनुमान गर्न सकिन्छ, हाम्रा बच्चा कति भयावह कुलतमा फसिंरहेकाछन् । कति खतरनाक हुदैं गैरहेकाछन् । हामीले दिन नसकेको अभिभावकत्वको कमीले कलिला बच्चाहरुको मानसिक बिकास खतरनाक रुपमा आपराधिक हुदैं गैरहेकोछ । भोलि तिनलाई यहाँका गुण्डाहरुले दुरुपयोग गर्नेहुन् । घट्ना सेलाएकोछैन, गत साल गुण्डाहरुद्धारा त्यसरी कलिला बच्चा दुरुपयोग गरिदा ग्याङ फाईट( नेपाली टिनएजहरुबीच भएको ) मा एक जना निर्दाेष टिनएज छात्रको धारिलो हतियारको प्रहारबाट मृत्यु भएकोथियो । त्यसको आरोपमा कलिला केटाहरु जेल सजाय काटिरहेकाछन् । त्यसरी अपराध गर्नेहरु गतसाल हङकङका जेलमा सय जना जति थिए । यस्तो कुरुप छ, नेपाली समाजको हनुहार ।

द्रब्य, दुब्र्यसन र सेक्स
नेपालका विभिन्न गाँउ र शहरबाट यहाँको चकाचौंध दुनियामा छिरेकाहरु यसको ग्ल्यामर्समा यसरी फँस्न पुग्छन् कि ति चाहेर पनि बाहिर निक्लन सकिरहेकाछैनन् । लिवांगको बाउ आमाको दुखदायी बिछोड पछाडिको कारण हङकङको चकाचौंध प्रमुख कारण पनि हुनसक्छ, जसले दाम्पत्य सम्बन्धलाई मात्र ध्वस्त पारेन निर्दाेष बच्चाको भविष्य नै अन्धकार पारिदियो । अभिभावकविहिन बनाईदियो ।
हङकङ आईसकेपछि लोग्ने स्वास्नी दुबै आत्मनिर्भर भएपछि क्रमशः ति स्वभावतः स्वतन्त्रता खोज्न तर्फ उद्दत हुन्छन् । पैसा हातमा भएपछि हरेक चीज खरिद गर्न सकिने यहाँ ति त्यसको स्वाद चाख्न लालायित हुन्छन् ।र, त्यसले ग्ल्यामर्स, नशा, यौनको यस्तो दुनियाँमा पुर्याईदिन्छ कि मान्छे चाहेर पनि त्यसबाट पार पाउन सक्दैन । हङकङमा लागु औषध दुब्र्यसनीहरुमा नेपालीको संख्या बढी रहेको रेकर्ड बेलाबखत सार्वजनिक भैरहन्छ । त्यसले ब्यक्ति आफु मात्र डुब्दैन पारिवारिक संरचना नै तहसनहस बनाईरहेको देखिन्छ ।
लिवांगको आमा आफै दुब्र्यसनी रहेकोले यहि नशाका कारण उनको परिवार विखण्डन भयो या परिवार विग्रिएपछि नशाको लतमा पुगिन उनी बोलेपछि थाहा होला तर यहि कारण उनले भएको आफ्नो बच्चालाई समेत रखवारी गर्न सकिनन् । आफ्नो प्रेमीले बोलाएको तालमा गएकी उनी छोरालाई भुल्ने गरि अलप हुनुपर्ने बाध्यता यहि दुब्र्यसनका कारण भैदिएकोछ । यसरी द्रब्य ( पैसा), दुब्र्यसन र सेक्सले सयौं नेपाली परिवार छिन्नभिन्न भएको यहाँको यथार्थ हो ।
पछिल्लो समय बच्चाहरु पनि यस्तो आपराधिक कर्ममा फस्दैं गैरहेकाछन् । यो अत्यत डरलाग्दो रुपमा फैलिरहेको देखिन्छ । आश्चर्य के छ भने करिब २ सय संस्था छन् तर तिनले नेपाली समाजको यस्तो दुर्दान्त पाटालाई आँखा चिम्म गरेर बसिदिएकाछन् । बरु तिनले उल्टै मनोरन्जन कार्यक्रम गरेर ब्यक्तिलाई ऐयासी बनाउने बाटोमा सहयोग गरेको जस्तो पो देखिन्छ । अभिभावकलाई सजग बनाउदै तिनको बच्चालाई कसरी पालनपोषण गर्ने भन्ने काउन्सलिङ गर्ने काम नेपाली संघ संस्थाको हो । यदि अझै ति विविक्यू, डिस्को पार्टी, भट्टी, रेष्टुरेन्ट डान्समा मात्र भुल्दै जाने र संस्थाहरुले पनि त्यस्तो वातावरणलाई प्रोत्साहन दिदैं जाने हो भने लिवांगको जस्तो नियति अन्य बालबच्चाहरुले पनि भोग्नुपर्नेछ । सयौं बालाहरु अभिभावकविहिन हुनेछन् ।

-लक्ष्मण थापाको सहयोगमा